گم شده بودم و ...

بسم او ...

از آخرین مطلبی که اینجا نوشته‌ام بیش از دو ماه می‌گذرد و این سکوت بی‌دلیل نیست. دلایلش هم درونیست هم بیرونی. دلیل‌هایم برای سکوت رفع نشده اما دل‌تنگی مرا وادار به نوشتن کرده.

همیشه نقطه‌های شروع، دلایل اتصال و ذوق و هیجان قدیمی به یاد آدم‌ها می‌ماند

آروم باش و آروم بمون...

بسم او ...

به نظر من ، آدما تا یه جایی از اتفاقای تلخ و ناگوارِ زندگی ناراحت میشن و رنج میکشن 

از یه جایی به بعد خسته میشن از اذیت شدن و ناراحت بودن و سعی می کنن فراموشش کنن یا باهاش کنار بیان.