بسم او ...


دقت کرده ای ما آدم ها همیشه وقتی به گذشته مان فکر می کنیم ، حسرت می خوریم. به خاطر فرصت هایی که از دست داده ایم ، به خاطر اشتباه هایمان و تصمیم های نادرستی که گرفته ایم ، به خاطر آدم هایی که می توانستیم کنارشان باشیم ولی از دستشان دادیم و به خاطر آینده ای که به آن نرسیدیم ...

اما گاهی با کمی دقت میان انبوهی از اشتباه ها و حسرت ها و تاریکی های گذشته ، نقاط روشنی می توان یافت که جایی برای حسرت خوردن باقی نمی گذارند  ...

دقت که کنیم میبینیم اگر آن انتخاب ها و تصمیم های غلط اتفاق نمی افتادند ، در جایگاه امروزی نبودیم. اگر اشتباهی نمی کردیم، شکست نمی خوردیم و اگر شکست نمی خوردیم شاید هیچ وقت به این اندازه بزرگ نمی شدیم...

اگر آن آدم دیروز را از دست نمی دادیم ، افتخار آشنایی با فردِ امروز را نداشتیم در حالی که حسرت از دست دادن آدم دیروزی ، کمتر از دردِ نداشتن فردِ امروز است ...

با کمی فکر می توانیم بفهمیم که باز هم لازم است به خاطر حوادث گذشته حسرت بخوریم یا نه !

شاید وقت آن رسیده باشد که به خاطر دارایی های امروزمان کمی شکر کنیم ...

حسبنا الله و نعم الوکیل نعم المولی و نعم النصیر ...